Het volgende gedicht is oorspronkelijk van Irene Vella uit Italië, bewerkt door Sietske van der Hoek en door Fred Tuinder voorgelezen als verhaal in de Paasdienst van de Keizersgrachtkerk. Een bemoedigend gedicht voor een moment dat we ‘inzakken’ onderweg naar Pinksteren: 

Het was maart 2020, straten waren leeg,  
winkels waren dicht en mensen bleven thuis  
De lente wist van niets  
En bloemen bleven opkomen en opengaan  
En de zon bleef stralen  
En de zwaluwen keerden terug  
En de hemel kleurde rood en blauw  
’s Ochtends werd het brooddeeg gekneed  
en de tulbanden in de oven geschoven  
Het werd steeds later donker  
en ’s ochtends kwam het licht vroeg binnen  
door de op een kier staande ramen  
   
Het was maart 2020, jongeren studeerden online  
En ‘s middags wachtte zoals gebruikelijk het kaartspel  
Het was het jaar waarin je alleen naar buiten mocht om boodschappen te doen  
Al gauw ging alles dicht  
Ook de kantoren  
Het leger begon alle uitgangen en landsgrenzen te bewaken  
Want er was niet genoeg plek voor iedereen in de ziekenhuizen  
En mensen werden ziek  
Maar de lente wist van niets en de scheuten bleven uitlopen  
   
Het was maart 2020 dat iedereen verplicht in quarantaine werd geplaatst  
Opa’s en oma’s, families en ook jongeren  
Toen werd het echt angstig  
En alle dagen leken op elkaar  
Maar de lente wist van niets en de rozen bloeiden opnieuw  
   
Mensen herontdekten het genot om samen te eten  
Om te schrijven en de verbeelding de vrije loop te laten  
Om te lezen en je te laten meeslepen door de fantasie  
Er waren er die een nieuwe taal leerden  
die begrepen wat het is om echt met volle aandacht lief te hebben  
die stopten met het voor lief nemen van de onwetendheid  
die het kantoor sloten en een eethuisje openden met slechts acht couverts  
die de verloofde verlieten  
om de liefde voor hun beste vriend van de daken te schreeuwen  
Er waren er die dokter werden  
om ieder te kunnen helpen die hen nodig zou kunnen hebben  
   
Het was het jaar waarin men het belang van aandacht inzag  
en van oprechte genegenheid  
Het jaar waarin de wereld leek stil te staan  
En waarin de economie te gronde ging  
Maar de lente wist van niets en de bloemen maakten plaats voor vruchten  
   
En toen kwam de dag van de bevrijding  
We zaten voor de televisie en de premier vertelde live op alle media  
dat de noodtoestand ten einde was  
En dat het virus had verloren  
Dat alle mensen samen hadden gewonnen  
En toen gingen we de straat op  
Met tranen in onze ogen  
Zonder mondkapjes en handschoenen  
onze buurman omhelzend  
alsof het onze broer was  
Eindelijk konden we pasgeboren kleinkinderen knuffelen  
En ook mensen met dementie namen deel aan de feestvreugde  
Net als gevangenen en daklozen en vluchtelingen  
Mensen in rolstoelen  
En dokters en verzorgenden  
En schoonmakers en bazen  
En dat was het moment dat de zomer aanbrak  
omdat de lente het niet wist  
en was doorgegaan om er te zijn  
Ondanks alles  
Ondanks het virus  
Ondanks de angst  
Ondanks de dood  
Omdat de lente van niets wist  
En iedereen leerde  
Wat de kracht van het leven is